نقش مربی توسعه فردی در ورزش

دلایل متعددی وجود دارد که باعث می‌شود ورزشکاران نتوانند به پتانسیل‌های خود دست یابند، مانند اعتماد به نفس پایین. این امر نقش مربیان توسعه فردی در ورزش را بیش‌ازپیش مهم می‌کند.

ورزش می‌تواند وسیله‌ای برای پیشرفت مثبت باشد. شرکت‌کنندگان را به یادگیری، دستیابی و توسعه تشویق می‌کند. مشارکت در ورزش می‌تواند باعث رشد شخصی شود. همچنین مطالعاتی وجود دارد که نشان می‌دهد ورزش می‌تواند بهزیستی و پیشرفت تحصیلی را افزایش دهد. با این حال، تجربیات ورزشی منفی نیز می‌تواند مانع از پیشرفت شود.

نقش مربیان توسعه فردی در ورزش

نقش مربی توسعه فردی در ورزش فقط کمک به افزایش اعتماد به نفس نیست. این مربیان در موقعیت مناسبی قرار دارند تا به ورزشکاران کمک کنند تا به پتانسیل‌های خود دست یابند. آنها همچنین نقش مهمی در ترغیب افراد به ورزش و فعالیت بدنی و مدیریت ذهن خود دارند.

مربیان توسعه فردی در ورزش در موقعیت بسیار خوبی برای ترویج سبک زندگی فعال، گنجاندن و مشارکت در فعالیت بدنی هستند. با این حال، این سبک زندگی یک شبه اتفاق نمی‌افتد. این امر نیاز به راهنمایی و درک قدرت ورزش دارد. مربیان باید مجهز باشند تا این انتظارات را برآورده کنند و پتانسیل ورزشکاران را آزادسازی کنند.

اکثر مردم به نقش محوری مربی توسعه فردی در ورزش در رابطه مربی - ورزشکار - عملکرد اذعان دارند. همه ما نمونه‌های مربیگری از روابط عالی مربی، ورزشکار و عملکرد را دیده‌ایم. 

هدف اصلی کوچینگ و مربی توسعه فردی در ورزش

ورزش با تجربیات و نتایج مثبتی مانند افزایش اعتماد به نفس و پیشرفت تحصیلی همراه بوده است. با این حال، با تجربیات و نتایج منفی مانند استرس، فرسودگی شغلی، ترک تحصیل و اعتماد به نفس پایین نیز مرتبط است.

نقش مربیان توسعه فردی در ورزش تشویق به رشد سالم در بازیکنان است. مربیان الگوهای مهمی برای کودکان و نوجوانان هستند و در کنار والدین تأثیرات قابل‌توجهی در بزرگسالان دارند. نحوه تعامل مربیان با بازیکنان، نتایج مشارکت را تعیین می‌کند؛ بنابراین مربیان نقش حیاتی در سهم ورزش در رشد جسمانی و روانی اجتماعی دارند.

این نتایج مثبت را می‌توان به چهار دسته تقسیم کرد:

• صلاحیت
• اعتماد به نفس
• ارتباط
• شخصیت و مراقبت

در ادامه هر بخش را به‌تفصیل بررسی خواهیم کرد.

صلاحیت

شایستگی یعنی داشتن دید مثبت نسبت به خود در زمینه‌های خاص. اینها می‌تواند شامل محیط‌های ورزشی، تحصیلی، کاری و اجتماعی باشد. احساس شایستگی یک نیاز اساسی روان‌شناختی برای انسان‌ها در همه فرهنگ‌هاست. کسانی که احساس شایستگی می‌کنند، انگیزه بیشتری برای کار سخت و پیگیری و دستیابی به برتری دارند.

احساس موفقیت زمانی که یک ورزشکار به هدفی دست می‌یابد، بسیار قدرتمند است. این می‌تواند آنها را تشویق کند که به پیشروی ادامه دهند؛ بنابراین، تجربیات ورزشی می‌تواند حس شایستگی را در همه شرکت‌کنندگان، از جمله کسانی که توانایی‌هایشان کمتر از دیگران توسعه‌یافته است، تقویت کند. بدیهی است که نقش مربیان در ارتقای حس شایستگی نقش اساسی دارد. زمینه‌هایی که مانع درک شایستگی می‌شوند با انگیزه، عملکرد و رفاه کمتر مرتبط هستند.

اعتماد به نفس

برای داشتن اعتماد به نفس، باید احساس مثبتی از خودارزشمندی و خودکارآمدی داشته باشید. داشتن این دیدگاه از خود می‌تواند بر انگیزه، ظرفیت یادگیری و همچنین عملکردهای بعدی تأثیر بگذارد. اعتماد به نفس در دوران کودکی ایجاد می‌شود، اما می‌تواند شکننده باشد، به‌ویژه در سال‌های نوجوانی. مربیان موقعیت خوبی دارند تا به جوانان کمک کنند ابتکار عمل بیشتری نشان دهند و مستقل‌تر باشند. مربیانی که بر بهبود ارجاع به خود تمرکز می‌کنند، انگیزه درونی، تمایل به کار سخت و انعطاف‌پذیری را تقویت می‌کنند. علاوه بر این، آنها ورزشکارانی را تربیت می‌کنند که خود را مثبت می‌بینند.

مربیان توسعه فردی در ورزش می‌توانند به بازیکنان جوان کمک کنند تا شایستگی در ورزش و اعتماد به نفس خود را افزایش دهند.

ارتباط

ارتباط بااحساس تعلق همراه است. همه می‌خواهند احساس کنند که کسانی هستند به آنها تعلق خاطر دارند. یکی از دلایل اصلی درگیرشدن کودکان در ورزش، دنبال‌کردن دوستی است. ورزشکاران در سطح بالا نیز همان نیاز کودکان را به تعلق خاطر در درون خود دارند. ورزش فرصت‌هایی را برای ایجاد حس قوی تعلق خاطر به تیم‌ها فراهم می‌کند. این پیوندهای مثبت در میان اعضای تیم، محیطی گرم و دوستانه را برای توسعه مهارت‌های فیزیکی و اجتماعی فراهم می‌کند. علاوه بر این، ارتباط مثبت با مربیان از طریق بازخورد سازنده و تشویق‌کننده، لذت و سایر نتایج مثبت مانند افزایش تلاش را بالا می‌برد.

شخصیت و مراقبت

رشد شخصیت و مراقبت همیشه با ورزش مرتبط نبوده است. با این حال، ورزش می‌تواند به رشد شخصیت و حس شفقت کمک کند. رشد اخلاقی و یکپارچگی نیز تحت این دستة چهارم قرار دارد. احترام‌گذاشتن به دیگران و نشان‌دادن رفتارهای مناسب در داخل و خارج از زمین برای رشد شخصیت‌های اخلاقی خوب محوری است. همچنین ورزشکاران بااخلاق حسنه نسبت به مسائلی مانند دسترسی برای همه و تحمل تفاوت‌ها حساس هستند.

توسعه این چهار دسته در ورزشکاران باید برای همه مربیان توسعه فردی و حتی مربیان ورزشی مهم باشد؛ بنابراین، مربیان باید مراقب باشند که چگونه رفتار می‌کنند و چگونه به پیشرفت ورزشکاران خود کمک می‌کنند. درنظرگرفتن این چهار دسته در تمرین مربیگری، تجربیات ورزشی مثبت را برای همه تقویت می‌کند. تمرکز بر توسعه، مشارکت مداوم ورزشکاران را در ورزش تشویق می‌کند که برای بهبود توانایی‌های ورزشی آنها ضروری است.

خلاصه

ایجاد محیط‌های یادگیری مثبت می‌تواند به رشد ورزشکاران کمک کند. توانایی انجام این کار برای مربیان توسعه فردی در ورزش کلیدی است.

چهار دسته که در بالا ذکر شد یک راه مفید برای فکرکردن در مورد پیشرفت ورزشکاران است. مربیان باید در نظر بگیرند که مربیگری آنها چگونه در این چهار دسته به ورزشکار کمک می‌کند.

ورزشکارانی که احساس ارزشمندی می‌کنند و در حال حرکت به سمت پیشرفت خود هستند، احتمال بیشتری دارد که در ورزش باقی بمانند و از مشارکت پایدار بهره‌مند شوند؛ بنابراین کار مربیان توسعه فردی در ورزش در همه زمینه‌ها باید به رسمیت شناخته و بها داده شود.

مربیان در همه سطوح باید فلسفه مربیگری خود را توسعه دهند. این فلسفه‌ها باید همراه با تصمیمات اخلاقی در مورد نحوه تعامل و رفتار در محیط‌های ورزشی در نظر گرفته شوند.

در نهایت، مشارکت مداوم در ورزش مستلزم آن است که مربیان تعادل مناسب بین کار و بازی را بیابند. همچنین، داشتن یک تعادل خوب بین کار و زندگی می‌تواند کیفیت مربیگری را بهبود بخشد.